Aktualności

ZAPROSZENIE NA NIESZPORY ADWENTOWE W KATEDRZE ŚWIDNICKIEJ

Data publikacji: sobota, 25-11-2023

Serdecznie zapraszamy do wspólnotowej celebracji wieczornej modlitwy Kościoła pod przewodnictwem Biskupa Świdnickiego rozpoczynającej Adwent i nowy rok liturgiczny oraz duszpasterski 2 grudnia w kościele katedralnym w Świdnicy

Duszpasterstwo Wiernych Tradycji Łacińskiej w Diecezji Świdnickiej oraz Parafia katedralna pw. Świętych Stanisława i Wacława w Świdnicy zapraszają 2 grudnia o godz. 17.00 do kościoła katedralnego w Świdnicy na uroczyste I Nieszpory Pierwszej Niedzieli Adwentu pod przewodnictwem Biskupa Świdnickiego Marka Mendyka.

Od kilku lat w kościele katedralnym w Świdnicy na rozpoczęcie nowego roku liturgicznego są sprawowane uroczyste nieszpory pontyfikalne z obrzędem błogosławieństwa wieńca adwentowego i świec. Wzorujemy się w tym na śp. Benedykcie XVI, który co roku sprawował I Nieszpory I Niedzieli Adwentu w bazylice św. Piotra w Rzymie. Te nieszpory są pierwszą celebracją w nowym roku liturgicznym i rozpoczęciem Adwentu.

Z biegiem roku Kościół odsłania całe misterium Chrystusa, począwszy od Wcielenia i Narodzenia aż do Wniebowstąpienia, do dnia Zesłania Ducha Świętego oraz oczekiwania błogosławionej nadziei i przyjścia Pańskiego. W ten sposób obchodząc misteria Odkupienia, Kościół otwiera bogactwa zbawczych czynów i zasług swojego Pana, tak, że one uobecniają się niejako w każdym czasie, aby wierni zetknęli się z nimi i dostąpili łaski zbawienia. Rok liturgiczny rozpoczyna się od Adwentu. „Okres Adwentu ma podwójny charakter. Jest okresem przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez którą wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi. Równocześnie jest okresem, w którym przez wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa kieruje się dusze ku oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów. Z obu tych względów Adwent jest okresem pobożnego i radosnego oczekiwania. Okres Adwentu zaczyna się od l Nieszporów niedzieli, która wypada 30 listopada lub jest najbliższa tego dnia, i kończy się przed l Nieszporami Narodzenia Pańskiego”.

Ogólne wprowadzenie do Liturgii godzin (nr 39) mówi, że nieszpory odprawia się w porze wieczornej, gdy dzień się już kończy. Jest to modlitwa, która ma się wznosić jak kadzidło przed obliczem Pana, a wzniesienie naszych rąk ma być jak wieczorna ofiara składana niegdyś Panu w świątyni jerozolimskiej.

Nieszpory według św. Bazylego są dziękczynieniem za to, co w tym dniu zostało nam dane, iza to dobro, które przez nas było dokonane. Chrześcijanin ma być człowiekiem dziękczynienia. Stając przed Bogiem wieczorem i patrząc na cały przeżyty dzień, dostrzega, jak wiele w tym dniu otrzymał. W pewne dni dziękczynienie wprost spontanicznie wypływa z jego serca, bo tak wyraźnie doświadczył Bożej dobroci. Innym razem dziękczynienie to owoc refleksji nad minionym dniem. A czasem to prosta wdzięczność za dzień taki zwyczajny. Przychodzą w życiu również dni, kiedy bardzo trudno dziękować, dni naznaczone małym lub wielkim cierpieniem. Dziękczynieniem staje się wtedy proste przyjęcie tego doświadczenia, uwielbieniem Boga jest wołanie o siłę ducha do przyjęcia Jego trudnej dla nas woli. Przez lata chrześcijańskiego życia uczymy się dziękowania Bogu za to, co w konkretnym dniu zostało nam dane, dosłownie za wszystko. W nieszporach dziękujemy też Bogu za dobro, które przez nas zostało dokonane. Dziękujemy Bogu, bo znamy naszą słabość i moc Jego łaski, pamiętamy słowa Pana, że bez Niego nic nie możemy uczynić. Znów w pewne dni dziękujemy za dobro dokonane wyraźnie, widoczne, innym razem za proste wypełnienie codziennych obowiązków. Takiego dziękowania trzeba się również cierpliwie uczyć.

Nieszpory posiadają także jeszcze głębszy sens, są również pamiątką naszego odkupienia. Najpierw przypominamy sobie, jak Chrystus w wieczornej porze uzdrawiał chorych i opętanych, rozmnożył chleb czy uciszył burzę na jeziorze. Kiedy dzień chylił się ku zachodowi, Zmartwychwstały zasiadł do stołu z uczniami w Emaus, w Wieczerniku spożył kolację z Apostołami i dał im Ducha Świętego. Nieszpory pozostają jednak związane w sposób szczególny z dwoma wieczorami i z dwoma wieczornymi ofiarami Chrystusa.

Wieczór Ostatniej Wieczerzy - Chrystus spożywa wieczerzę paschalną z Apostołami. Podczas tej wieczerzy Pan ustanawia tajemnicę Eucharystii: to jest Ciało moje, które za was będzie wydane; to jest kielich Krwi mojej, która za was i za wielu będzie wylana; to czyńcie na moją pamiątkę.Słyszymy te słowa podczas każdej Mszy Świętej. Ustanawiając Eucharystię, Chrystus już w ten wieczór siebie składa w ofierze za zbawienie świata. Codzienna wieczorna ofiara składana w jerozolimskiej świątyni znalazła swoje rzeczywiste wypełnienie w Wieczerniku. Ofiara Starego Przymierza dobiegła końca, zaczyna się Nowe Przymierze i zaczyna się nowa ofiara.

Następnego dnia, w Wielki Piątek, Chrystus tym razem na krzyżu składa siebie w ofierze Ojcu: to także ofiara wieczorna, która odtąd zastąpi codzienną świątynną ofiarę wieczorną. Nieszpory wspominają dwa wieczory i dwie ofiary naszego Zbawiciela.  Odmawiając nieszpory, przywołujemy ofiarę Chrystusa, który zachęca nas do włączania się w Jego zbawczą ofiarę za zbawienie świata.

Zachodzące słońce przypomina o przemijaniu tego świata, dlatego też w modlitwie nieszpornej zwracamy się ku światłu, które nie zna zachodu, ku Chrystusowi. Prosimy, aby Chrystus powrócił i obdarzył nas wiekuistą światłością. Nadchodzący zmrok przyzywa Światło zdolne rozproszyć na zawsze ciemności ziemi.

Nazwa nieszpory pochodzi od nazwy łacińskiej tej godziny: vesperae,która z kolei wywodzi się od gwiazdy nazwanej Wesper,pojawiającej się na niebie przed zapadnięciem nocy. Vespera- to czas wieczorny, zaś vesperae - to modlitwa wieczorna. Łacińska nazwa przeszła do języka niemieckiego, a stąd do języka czeskiego: w tym języku dokonano zmiany pierwszej litery w na n. Z niemieckiego Vesperpowstała czeska nazwa neszpor, która dotarła do Polski i przyjęła się powszechnie.

Wraz z rozpoczęciem Adwentu i nowego roku liturgicznego  Kościół w Polsce wchodzi w nowy program duszpasterski pod hasłem „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła”. Program ma pomóc w postawieniu pierwszych kroków ku odnowie Kościoła. Jego celem jest odnowa zbawczej wspólnoty Kościoła, czyli takie budowanie wspólnoty Kościoła, by służyła zbawieniu ludzi.